In 2009 trouwden we. Na onze huwelijksdag vertrokken we meteen met de rugzak een maand naar Brazilië. Ik hield toen elke dag een dagboek bij. Tijdens het inpakken voor de verhuis, kwam ik het weer tegen en nu wil ik het vastleggen op de blog.

We maakten deze reis in 2009, dus gebruik het als inspiratie of ter ontspanning, maar pin ons niet vast op de juistheid van de toeristische informatie 🙂

3 oktober

Om half zes zaten we al in het bootje om dolfijnen te spotten bij zonsopgang. Zo keihard de moeite! De dolfijnen zijn hier niet ‘gewoon’ grijs, maar hebben een soort van roze schijn over zich. Heel speciaal. En nee, geen foto’s van, dat is niet gelukt jammer genoeg.

Daarna gingen we met Jerry bij een boer langs die rubberbomen staan had. Het rubber werd uit de boom getapt als een soort van witte dikke vloeistof. Daarna warmt hij het op en smeert het in de vorm die hij wilt (portefeuille, laarzen,…). Er zijn ruim 50 laagjes nodig om het sterk genoeg te maken. Door de hitte van de zon wordt het uiteindelijk eerst bruin en daarna zwart, net als bij een rubber band.

De rest van de ochtend speelden we domino en zwommen we wat bij de lodge en ook de siesta kort na de middag behoorde ondertussen tot ons dagelijkse ritme.

Om 15u vertrokken we om te gaan vissen. We dachten dat het weer wat eentonig zou zijn zoals toen de eerste dag met de piranha’s, maar dit was heel anders. We voeren naar de overkant van de Amazone en daar uitgestapt moesten we zo’n 500 meter door moerasland stappen. Normaalgezien staat het moerasland onder water, maar in het seizoen dat wij er waren begon het net weer allemaal op te drogen. Ik had gelukkig mijn bergwandelschoenen aan en had nergens last van. Rob had zijn slippers aan, dus die zakte tot aan zijn enkels in de modder en de koeienvlaaien.

Bij het water aangekomen toonden ze ons hoe we moesten vissen met een echte vislijn en we begonnen er vol goede moed aan. Rob had als eerste geluk en sloeg een wolfsvis van zo’n 30 cm aan de haak. ’s Avonds aten we de vangst van de dag op. Verser kon het niet.

Net toen we naar bed wilden gaan, stelde Gerry (de eigenaar van de lodge) voor om naar het midden van de rivier te varen omdat het onze laatste avond was. Zo gezegd, zo gedaan. Rondom ons zag je niets omdat we zo ver van de oever zaten. Toen het bootje stil lag, haalde Gerry zijn gitaar boven en begon voor ons te zingen. Echt magisch om midden op de Amazone te zitten met enkel het licht van de volle maan en romantische liedjes. Bucketlistmateriaal zeg ik u.

Morgen: Eindelijk echt helemaal back to basics