In 2009 trouwden we. Na onze huwelijksdag vertrokken we meteen met de rugzak een maand naar Brazilië. Ik hield toen elke dag een dagboek bij. Tijdens het inpakken voor de verhuis, kwam ik het weer tegen en nu wil ik het vastleggen op de blog.
We maakten deze reis in 2009, dus gebruik het als inspiratie of ter ontspanning, maar pin ons niet vast op de juistheid van de toeristische informatie 🙂
5 oktober
Na een heerlijk ontbijt (roereitjes met paprika en ananas) vertrokken we voor een voettocht. Sammy voorop met de machete om een weg te banen, ik in het midden en Rob op het einde met geweer en machete. Het geweer was voor de zekerheid, die jaguar weet je wel en met de machete moest hij merktekens op de bomen aanbrengen zodat we de weg terug zouden vinden.
Het was heet heet heet. Gelukkig hadden we al geleerd van de eerste keer en hadden we wel een lange broek aan, maar geen hemd met lange mouwen. Dan maar gestoken worden. Sammy maakte voor mij een waaier, dat was echt heel welkom!
Hij liet ons ook een palmhart proeven. Heel erg lekker, een beetje zacht en zoet van smaak. Detail: het duurt 15 jaar voor een palmito een palmhart heeft en wanneer je het palmhart verwijdert, dan gaat de boom dood. Zucht. Hadden we dat geweten, dan hadden we niet geproefd natuurlijk.
Na een tijd stappen, mocht Rob het kappen overnemen. Toen pas merkten we hoe intensief het eigenlijk is en Sammy nam het al vlug weer over, het ging hem te langzaam.
Hier en daar vertelde hij iets over de planten. Op een gegeven moment kwamen we langs iets wat volgens ons een boom was, maar dat bleek een “ader” te zijn. Het is hout dat uit de grond groeit en als je er een stuk uit kapt, dan komt er zuiver drinkwater uit. Er bestaan ook andere zogenaamde aders waar een melkachtige substantie uit komt. Deze zorgden voor permanente onvruchtbaarheid.
Op de terugweg mocht Rob leiden. Gelukkig had hij alle merktekens goed aangebracht en heeft hij sowieso een goed oriënteringsvermogen, dus zonder problemen zagen we de hangmatten plots weer opdoemen. We moesten slapen terwijl Sammy ging koken. We vielen effectief in slaap en na een uurtje werden we gewekt door de geur van gebakken vis. Met een slaperig hoofd aten we rijst met vis en daarna moesten we weer slapen.
Daarna moesten we vissen, anders was er geen avondeten. Geen gesofisticeerde hengels, maar gewoon een nylon touw met een haakje. Wij peddelden en Sammy was aan het vissen. Al heel snel ving hij een snoekbaars of zoiets. Even later volgde nog een tweede vis, dus het eten was voorzien.
Om wat af te koelen en bij wijze van douche, sprong Rob de Amazone in. Het is te zeggen, hij liet zich van de kant van de boot zachtjes in het water glijden, want je weet tenslotte nooit wat er onder water zit. De waterspiegel schommelt meer dan 10 meter tussen de seizoenen, dus er kan zomaar een hele boom onder water zitten.
Na het avondeten gingen we vrijwel meteen slapen. Omdat we overdag al zoveel geslapen hadden, werd het een onrustige nacht. Te lang luisteren naar alle onbekende geluiden maakte ons niet bepaald slaperiger, we bleven wat in waakstand liggen. En Sammy, die lag lekker te snurken.
